Lang geleden dat ik hier nog iets plaatste en het is op een zekere manier grappig om te lezen wat ik vroeger geschreven heb. Grappig in de zin van hoe een mensenleven kan veranderen in de loop der jaren.
In twee jaar tijd van een twijfelende meter naar een apetrotse mama, qua verandering kan het tellen alleszins.
Oorzaak van dit alles is in de eerste plaats Christopher die de ommekeer waar ik nooit meer op hoopte inleidde en in de tweede plaats Elliott... mijn kleine mensje dat ik op de wereld gebracht heb.
Ooit vraagt hij ons waarom we hem een leven gegeven hebben en dan laat ik hem misschien dit lezen als hij er klaar voor is. Niet elke vraag heeft een antwoord nodig, soms is een stille glimlach genoeg.
Ik voel me gelukkig kan ik nu wel zonder aarzelen zeggen en dat geluk ga ik hem ook trachten mee te geven. Als hij een beetje van ons twee in zich heeft dan slaagt hij zonder twijfel in het vinden van datzelfde geluk in deze gekke wereld.
Elliott Johansson Scacchi... ons alles...
3 opmerkingen:
even een kleine hartstilstand maar bijna tegelijkertijd een traan Aria. Ik wens je het allerbeste met je kleine prins! (en de grote)
Wel Aria, als ik één ding zeker kan zeggen dan is het dat zoals ik je gisteren zag, ik je in geen jaren meer gezien heb. Je hebt een nieuwe gave ontdekt denk ik, eentje waar je veel voldoening uithaalt.
@IsIs: bedankt zusje, je was niet de enige met een kleine hartstilstand ;-)
@Kurt: Ik voel me goed, beter dan ooit eigenlijk, blijkbaar kan ik dat niet wegsteken maar dat hoeft ook niet hé ;-)
Een reactie posten