For a friend

Warren

Warren Zevon...
Hoe komt het dat mijn favoriete singer/songwriter hier nu pas verschijnt?
Waarschijnlijk omdat ik in Humo een artikel las naar aanleiding van de vijfde verjaardag van zijn overlijden.
Iedereen zou tenminste een best of in zijn bezit moeten hebben. Iedereen zou op zijn minst de tekst van één van zijn nummers uit het hoofd moeten kunnen opzeggen/zingen. Literatuur in een songtekst. Sommige mensen zouden er een nobelprijs voor uitreiken. Helaas wordt de heer Nobel zijn prijsje niet postuum uitgereikt anders wist ik het wel.
Als aansluiting op het artikel in Humo een paar tekstfragmenten.

"She's so many women, but he can't find the one who was his friend"

"except in dreams you're never really free"

enz..

Misschien overdrijf ik weer maar hij moest hier al lang gestaan hebben.

Herinneringen

Bij het kiezen van muziek voor mijn playlist-dingetje kwam ik tot een ietwat eigenaardige conclusie.
Uit mijn keuzes blijkt dat ik een nogal oude muzieksmaak heb. Ik merk dat ik telkens teruggrijp naar dingen die ik echt ken en dat komt omdat de songs onlosmakelijk verbonden zijn met herinneringen.
Is dit een gevolg van het ouder worden?
Ik weet het niet en ik vind het eigenlijk niet erg maar het valt wel op als ik luister naar de muziek die ik gekozen heb.

Ik las deze week daaromtrent een rare kop in Humo.

"Herinneringen zijn herinneringen aan herinneringen"

Ik heb het artikel nog niet gelezen maar de kop alleen al klopt als een bus. Bij het cruisen in mijn geheugen kom ik steeds meer gaten tegen dus zijn herinneringen voor een deel dingen die ik misschien toevallig nog niet vergeten ben. Dit geldt zeker voor zaken die minder bepalend geweest zijn. Ik heb vaak moeite om me dingen voor de geest te halen die eigenlijk nog niet zo lang geleden gebeurd zijn. Aan de andere kant kan ik belangrijke gebeurtenissen tot in detail in mijn hoofd terugzien alsof het een opgenomen film is.
De conclusie is dat mijn muziekkeuze voor een deel op toevalligheden berust en voor een deel op dingen die ik heel bewust elke dag opnieuw zou kiezen.

What's your point, you ask.
'k Weet het ook niet, misschien raakt mijn kopje vol.

Dit is één van die liedjes waar mooie herinneringen aan vasthangen.
Bedankt mam, wherever you are.

Helden van de weg

De hel is altijd de hel geweest.
Het wordt weer genieten deze namiddag

Nieuw speeltje

Wegens onvoorziene omstandigheden kan ik weer iets meer zaken toevoegen aan mijn blog en één ervan is een plezante ontdekking die als alles goed verloopt hiernaast te vinden zou moeten zijn.
Ik deed de ontdekking toen ik de blog van Liz Hatch bezocht en haar goeie muziekkeuze hoorde.
Voor zij die het niet weten... Liz Hatch is een prettig gestoorde wielrenster die ook nog heel wat in haar kopje heeft.

een potje navelstaren

Is het belangrijk wat ik hier schrijf...?
Waarschijnlijk niet...
Misschien vind ik het later allemaal overdreven...
Maar dit is hoe ik me nu voel.
Ik kan maar aan één ding denken en dat is dat ik de mensen moe ben, of beter, ik ben mensen met een oordeel moe. Ik ben nu een paar dagen terug in Belgie en ik verlang ernaar om zo snel mogelijk mijn bijna kluizenaarsbestaan in Frankrijk te hervatten en terug tussen mijn boeken te gaan leven waar niemand me iets verwijt.
Ik weet wel dat ik het me allemaal niet mag aantrekken maar als mensen aan wiens mening ik vroeger toch een beetje belang hechtte mij verwijten maken over zaken die ze zelf niet eens snappen dan ben ik die mensen moe. Ben ik abnormaal omdat elke vorm van ambitie me vreemd is? Ben ik een uitzondering als ik er geen behoefte aan heb om me constant te bewijzen? Belgie loopt vol met zo'n narrowminded mensen dus als ik er niet bijhoor zal het wel geen verschil uitmaken... maar waarom wordt het me dan verweten. Ik wil gewoon met rust gelaten worden en als ik er zin in heb zonder verdere verplichtingen een babbel doen met iemand. Ben ik dan egoistisch als die persoon meer verwacht en kwaad is als ik niet altijd beschikbaar ben? Misschien wel, maar is iemand anders opeisen ook niet egoistisch? Waarschijnlijk ook wel. Eén ding is zeker, ik heb bijna schrik om iemand aan te spreken of iemand iets te vragen enkel omdat ik ze in hun ogen moet ontgoochelen als ze iets terug vragen omdat het vragen niet enkel vrijblijvend vragen is maar vragen met een automatisch daaraan vasthangend oordeel.

Does that make me a loner or does that make me shallow?

Het kan me bitterweinig schelen en dat klinkt dan weer te bitter dan de bedoeling is.

hmmm ooh hooo hooo

It's a mistery to me
we have a greed
with which we have agreed

You think you have to want
more than you need
until you have it all you won't be free

society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely without me

When you want more than you have
you think you need
and when you think more than you want
your thoughts begin to bleed

I think I need to find a bigger place
'cos when you have more than you think
you need more space

society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely without me
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

there's those thinking more or less less is more
but if less is more how you're keeping score?
Means for every point you make
your level drops
kinda like its starting from the top
you can't do that...

society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely without me
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

society, have mercy on me
I hope you're not angry if I disagree
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me





Wanneer ben ik echt vrij?

Society, I hope you're not lonely without me

Een twaalftal jaar geleden volgde ik via internet de beklimming van de Mount Everest door een groep Amerikaanse klimmers en "toeristen". Ik denk dat het één van de eerste keren was dat zoiets kon gevolgd worden via internet en omdat het toen nog mijn droom was om ook ooit het dak van de wereld te bereiken was ik zeer geinteresseerd in de vorderingen die de groep maakte. Enkele dagen later bleek de topdag één van de rampzaligste te zijn in de geschiedenis van de Mount Everest met acht doden tijdens een verrassende storm. Eén van de overlevende klimmers die dag was Jon Krakauer die later een verslag van die fatale dag in het tijdschrift Outside schreef en nog later een boek schreef over de beklimming "Into thin Air". Nadat ik het boek gelezen had ging ik op zoek naar andere boeken van Krakauer omdat zijn stijl mij toen nogal aansprak.
Zo kwam ik terecht bij het verhaal van Chris McCandless dat Jon Krakauer in "into the wild" vertelde. Er zijn tot op heden maar weinig non-fictie verhalen (om niet te zeggen geen) die mij op zo'n overweldigende manier naar de keel gegrepen hebben en ik denk niet dat er nog zullen volgen. Het verhaal van McCandless is tegenwoordig op tal van sites in het kort (of lang) te vinden denk ik maar een aantal weken geleden kwam ik te weten dat het boek verfilmd werd door Sean Penn (één van mijn favoriete regisseurs). Aanleiding tot mijn ontdekking was "Guaranteed" van Eddie Vedder dat ik op Radio 1 hoorde en dat ik nadien op i-tunes teruggevonden heb. Bleek dat het nummer deel uitmaakt van de soundtrack van "Into the wild", de verfiming van het verhaal van McCandless.
Om een lang verhaal kort te maken... Ik heb de moed nog niet gehad om de film te bekijken omdat hij teveel emoties zou losmaken wegens vroegere gebeurtenissen. Ik heb wel al de moed gehad om de soundtrack te beluisteren en telkens opnieuw word ik er heel stil door. Dit is naar mijn persoonlijke mening de mooiste soundtrack van de laatste jaren.

Geniet ervan

Woorden, mijn meest geliefde vijanden, mijn meest gehate vrienden

Deze post is een soort reactie op een berichtje op de blog van mzungu (zie de linkjes hiernaast).
Ook ik worstel vaak met woorden. Ook ik ben vaak jaloers (is het wel jaloezie of een verkeerd benoemde bewondering?) als ik de vloeiende opeenvolging van woorden lees die andere mensen uit hun pen of toetsenbord schudden (is schudden wel het juiste woord bij het gebruik van een toetsenbord of gebruikt men dan beter de term slaan of kloppen of misschien het subtielere tikken?). Woorden zijn zoals in de titel vermeld vaak vrienden maar even vaak vijanden. Vrienden als ik ze lees, vijanden als ik ze wil schrijven of uitspreken want het lijkt nooit hetzelfde te zijn als datgene wat zich in mijn rare hersenkronkels vormt. Maar die woorden zullen nooit zonder mijn liefde zijn. Daarvoor hou ik te veel van de kneedbaarheid van die opeenvolging van lettertjes, hou ik teveel van zinnen en hun door klank veranderende betekenis.
Woorden voeden mijn nooit te stillen honger.
Is niet iedereen die met woorden omgaat op zoek naar die ultieme zin, de ultieme verwoording van gevoelens of gedachten.
Een zoektocht die wat mij betreft nooit mag eindigen.

Dus, lang leve de verkeerde woorden want de juiste zullen nooit juist genoeg zijn.

Stressland

Ik ben nu voor de tweede keer in twee weken voor even terug in Belgie en telkens als ik hier ben valt het me op dat Vlaanderen (en misschien bij uitbreiding Belgie) ten prooi valt aan een algemene stress-epidemie. Zelfs mensen die eigenlijk geen enkele reden hebben om toe te geven aan enige vorm van tijdsdruk lopen continu op hun uurwerk te kijken. Gisteren was ik bij de kapper samen met een vriendin die nu even niet werkt en toch was ze drukdrukdruk en mocht het bezoekje aan de kapper zeker niet te lang duren want er moesten nog tal van andere dingen gedaan worden die dag, terwijl het 'niet moeten' toch het grote pluspunt zou moeten zijn van niet te hoeven gaan werken.
Vanmorgen bij de bakker hetzelfde liedje. Mensen die haastig rondturen of ze toch niet een plaatsje in de rij zouden kunnen opschuiven zodat ze sneller weer verder kunnen met hun dagelijkse moeten... was zaterdag niet de eerste dag van het weekend wat toch een tweedaags baken van rust zou moeten zijn in een drukke week?

Wat een contrast met het langzame leven in Frankrijk. Een bezoekje aan de bakker duurt al snel een paar uur want er valt ook nog een kopje koffie te drinken in de lokale bar-tabac met een kennis die men al een 24-uur durende eeuwigheid niet meer gezien heeft. Dat kopje koffie loopt al snel uit tot het nuttigen van een pastis want het is toch al snel 11u en wie ontbijt nu nog op zo'n uur. Het stokbrood eet je toch gewoon op bij het middagmaal...

Ik moet eerlijk zijn het heeft een tijdje geduurd voor ik me heb kunnen aanpassen aan het traagjes voortkabbelende leven van het zuiden, en veel mensen zullen het waarschijnlijk saai en weinig uitdagend vinden, maar eens je het gewoon bent en eens je de kunst van het zuiden tot de jouwe hebt gemaakt dan wil je nooit meer iets anders.
Ik kan dus maar één ding besluiten. Vlaanderen is gek en heel kortzichtig als het om l'art de vivre gaat. Wat heb je aan een leven als het je voorbijflitst? Misschien een naief besluit voor velen maar voor mij het enige mogelijke.

En nu ga ik proberen om iemand de kunst van het ontbijten bij te brengen.

Genie

Waarschijnlijk oud nieuws maar door mij pas ontdekt en prachtig bevonden. Ik ben meteen naar de winkel gelopen om twee mooie cd's aan mijn collectie toe te voegen.

De site waar deze filmpjes oorspronkelijk vandaan komen is ook ongelofelijk de moeite waard.

www.blogotheque.net

Vooral de rubriek "concert à emporter" waar echte pareltjes terug te vinden zijn.





En nog een bedenking die niets met het bovenstaande te maken heeft.
Het is nu een paar maanden geleden dat ik iets op mijn blog gepost heb en ik ben telkens verbaasd dat mijn blog nog bestaat...
Heb ik voor eeuwig en altijd een stekje op het net???
Met andere woorden, ben ik vereeuwigd en onvergankelijk?