Ook ik worstel vaak met woorden. Ook ik ben vaak jaloers (is het wel jaloezie of een verkeerd benoemde bewondering?) als ik de vloeiende opeenvolging van woorden lees die andere mensen uit hun pen of toetsenbord schudden (is schudden wel het juiste woord bij het gebruik van een toetsenbord of gebruikt men dan beter de term slaan of kloppen of misschien het subtielere tikken?). Woorden zijn zoals in de titel vermeld vaak vrienden maar even vaak vijanden. Vrienden als ik ze lees, vijanden als ik ze wil schrijven of uitspreken want het lijkt nooit hetzelfde te zijn als datgene wat zich in mijn rare hersenkronkels vormt. Maar die woorden zullen nooit zonder mijn liefde zijn. Daarvoor hou ik te veel van de kneedbaarheid van die opeenvolging van lettertjes, hou ik teveel van zinnen en hun door klank veranderende betekenis.
Woorden voeden mijn nooit te stillen honger.
Is niet iedereen die met woorden omgaat op zoek naar die ultieme zin, de ultieme verwoording van gevoelens of gedachten.
Een zoektocht die wat mij betreft nooit mag eindigen.
Dus, lang leve de verkeerde woorden want de juiste zullen nooit juist genoeg zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten