een potje navelstaren

Is het belangrijk wat ik hier schrijf...?
Waarschijnlijk niet...
Misschien vind ik het later allemaal overdreven...
Maar dit is hoe ik me nu voel.
Ik kan maar aan één ding denken en dat is dat ik de mensen moe ben, of beter, ik ben mensen met een oordeel moe. Ik ben nu een paar dagen terug in Belgie en ik verlang ernaar om zo snel mogelijk mijn bijna kluizenaarsbestaan in Frankrijk te hervatten en terug tussen mijn boeken te gaan leven waar niemand me iets verwijt.
Ik weet wel dat ik het me allemaal niet mag aantrekken maar als mensen aan wiens mening ik vroeger toch een beetje belang hechtte mij verwijten maken over zaken die ze zelf niet eens snappen dan ben ik die mensen moe. Ben ik abnormaal omdat elke vorm van ambitie me vreemd is? Ben ik een uitzondering als ik er geen behoefte aan heb om me constant te bewijzen? Belgie loopt vol met zo'n narrowminded mensen dus als ik er niet bijhoor zal het wel geen verschil uitmaken... maar waarom wordt het me dan verweten. Ik wil gewoon met rust gelaten worden en als ik er zin in heb zonder verdere verplichtingen een babbel doen met iemand. Ben ik dan egoistisch als die persoon meer verwacht en kwaad is als ik niet altijd beschikbaar ben? Misschien wel, maar is iemand anders opeisen ook niet egoistisch? Waarschijnlijk ook wel. Eén ding is zeker, ik heb bijna schrik om iemand aan te spreken of iemand iets te vragen enkel omdat ik ze in hun ogen moet ontgoochelen als ze iets terug vragen omdat het vragen niet enkel vrijblijvend vragen is maar vragen met een automatisch daaraan vasthangend oordeel.

Does that make me a loner or does that make me shallow?

Het kan me bitterweinig schelen en dat klinkt dan weer te bitter dan de bedoeling is.

hmmm ooh hooo hooo

It's a mistery to me
we have a greed
with which we have agreed

You think you have to want
more than you need
until you have it all you won't be free

society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely without me

When you want more than you have
you think you need
and when you think more than you want
your thoughts begin to bleed

I think I need to find a bigger place
'cos when you have more than you think
you need more space

society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely without me
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

there's those thinking more or less less is more
but if less is more how you're keeping score?
Means for every point you make
your level drops
kinda like its starting from the top
you can't do that...

society, you're a crazy breed
I hope you're not lonely without me
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me

society, have mercy on me
I hope you're not angry if I disagree
society, crazy and deep
I hope you're not lonely without me





Wanneer ben ik echt vrij?

Society, I hope you're not lonely without me

Een twaalftal jaar geleden volgde ik via internet de beklimming van de Mount Everest door een groep Amerikaanse klimmers en "toeristen". Ik denk dat het één van de eerste keren was dat zoiets kon gevolgd worden via internet en omdat het toen nog mijn droom was om ook ooit het dak van de wereld te bereiken was ik zeer geinteresseerd in de vorderingen die de groep maakte. Enkele dagen later bleek de topdag één van de rampzaligste te zijn in de geschiedenis van de Mount Everest met acht doden tijdens een verrassende storm. Eén van de overlevende klimmers die dag was Jon Krakauer die later een verslag van die fatale dag in het tijdschrift Outside schreef en nog later een boek schreef over de beklimming "Into thin Air". Nadat ik het boek gelezen had ging ik op zoek naar andere boeken van Krakauer omdat zijn stijl mij toen nogal aansprak.
Zo kwam ik terecht bij het verhaal van Chris McCandless dat Jon Krakauer in "into the wild" vertelde. Er zijn tot op heden maar weinig non-fictie verhalen (om niet te zeggen geen) die mij op zo'n overweldigende manier naar de keel gegrepen hebben en ik denk niet dat er nog zullen volgen. Het verhaal van McCandless is tegenwoordig op tal van sites in het kort (of lang) te vinden denk ik maar een aantal weken geleden kwam ik te weten dat het boek verfilmd werd door Sean Penn (één van mijn favoriete regisseurs). Aanleiding tot mijn ontdekking was "Guaranteed" van Eddie Vedder dat ik op Radio 1 hoorde en dat ik nadien op i-tunes teruggevonden heb. Bleek dat het nummer deel uitmaakt van de soundtrack van "Into the wild", de verfiming van het verhaal van McCandless.
Om een lang verhaal kort te maken... Ik heb de moed nog niet gehad om de film te bekijken omdat hij teveel emoties zou losmaken wegens vroegere gebeurtenissen. Ik heb wel al de moed gehad om de soundtrack te beluisteren en telkens opnieuw word ik er heel stil door. Dit is naar mijn persoonlijke mening de mooiste soundtrack van de laatste jaren.

Geniet ervan