Een antwoord dat wat tijd vroeg

Lieve zus van lang geleden,

Ooit heb ik als antwoord op één van je twee blogberichten geschreven dat ik misschien ooit een lange reactie zou schrijven. We zijn ondertussen tweeeneenhalf jaar verder en ik weet niet of dit mijn lange reactie is maar het is in ieder geval een reactie die tijd nodig had. Veel, heel veel tijd. Maar het was het waard, meer dan ik ooit kon vermoeden. Het was tijd die ik nodig had om ten volle te verstaan waar je het over had.
Het laatste wat ik op mijn blog schreef ging over twijfels of ik de verantwoordelijkheid als meter van het kind van mijn hartsvriendin wel aan zou kunnen en dat kinderen niets voor mij waren...
Ook de maanden erna had ik daar veel over nagedacht zonder van mening te veranderen in de overtuiging dat ik alleen op mijn berg zou blijven wonen. Iets waar ik me helemaal niet slecht bij voelde eigenlijk. Ik had er mijn thuis gevonden en zou en zal er nooit meer weggaan.

Maar ergens in oktober 2009, om precies te zijn op 12 oktober om 13u25, kreeg ik een mokerslag van jewelste. Ik was op weg van Saint-Jean naar Anduze toen ik een lifter zag staan en stopte om hem mee te nemen, iets wat ik wel vaker deed en wat eigenlijk vrij normaal is in het zuiden, zeker als de grote seizoensdrukte voorbij is. Op het eerste zicht leek het een normale lifter, een wat verwaaid uitziende man, een knappe man dat wel, maar verder niets uitzonderlijks. Toen ik hem in het frans vroeg waar hij heen moest keek hij me aan en zei in het engels met een noordeuropees accent dat hij me eigenlijk niet verstond en vroeg of ik een beetje engels sprak. Zijn antwoord op dezelfde opnieuw gestelde vraag was, “to be honest, I really don't know anymore”.
Christopher bleek zijn naam te zijn en hij kwam uit Zweden. Hij trok al een tijdje door Frankrijk en had even in één van de zuidfranse hippiegemeenschappen verbleven maar was er weer weggegaan omdat hij er zijn draai niet vond.
“Te druk”, zei hij, “teveel mensen die zich proberen te bemoeien met wat zich in mijn hoofd afspeelt zonder te weten waar ze het over hebben”.
Een uurtje later zaten we op een terrasje een koffie te drinken en deed hij zijn verhaal over wat er de voorgaande maanden allemaal gebeurd was, dat hij Zweden ontvlucht was om ergens anders rust te zoeken. Alles wat hij zei klonk zo bekend in mijn oren. Na een uurtje of twee vroeg ik hem nog eens waar hij naartoe wou. “I would like to stay here in this chair for the rest of my life feeling relaxed the way I am now”, was zijn antwoord. Een antwoord dat ik wel kon begrijpen, ik wou er ook wel blijven zitten en me voelen zoals ik me voelde, maar zoals dat gaat met cafés komt er ooit het moment dat ze sluiten en dat je toch ergens anders heen moet. Ergens anders werd mijn huis waar we nog lang hebben zitten praten en waar hij 's nachts in de logeerkamer als een blok in slaap viel. Ik lag klaarwakker in mijn bed en vroeg me af of dit wel echt was. Voor het eerst sinds heel lang voelde ik een klik zoals ik er vroeger maar één keer een gevoeld heb.
Om een lang verhaal kort te maken, hij is gebleven, en niet lang meer in de logeerkamer. We bleken steeds meer gemeen te hebben en na een paar weken leek het niet meer dan natuurlijk dat hij bij mij bleef wonen. De winter die hier in het zuiden als alle toeristen weg zijn toch behoorlijk doods en verlaten kan aanvoelen was de kortste en naar mijn gevoel warmste winter die ik ooit meegemaakt heb. Ik ben in die periode een paar keer in België geweest maar kon niet snel genoeg terugkeren om me weer knus thuis te voelen bij de persoon waarbij ik zonder druk mezelf kon zijn. Soms zien we elkaar een paar uur niet omdat hij een wandeling maakt of ergens in een hoek een boek zit te lezen, maar telkens als we elkaar terugzien verschijnt er een stille glimlach op ons gezicht. Een glimlach omdat we ons goed voelen bij elkaar, omdat we elkaar weerzien en iets te vertellen hebben. Kleine vaak belachelijke dingen maar dingen die me zo'n gevoel van thuiskomen geven dat ik er soms de tranen van in mijn ogen krijg.
In april vorig jaar stond mijn wereld nog meer op zijn kop. Ik voelde het bijna meteen en ik wilde het, we wilden het allebei. Dat het zo snel zou zijn hadden we niet verwacht maar we waren allebei door het dolle heen. Ik was zwanger... soms kan ik het nog altijd niet geloven maar het voelde zo juist aan. Iemand die me een jaar of twee terug zou gevraagd hebben of ik ooit kinderen wou zou ik vol overtuiging gek verklaard hebben, maar met Christopher voelde het heel natuurlijk en logisch dat we samen een kind zouden hebben. De negen maanden van mijn zwangerschap voelden aan als pure magie. Ik hoef je niet te vertellen hoe het is om een leven in je te voelen groeien dat weet je zelf ook wel, al had ik nooit durven dromen dat het zo zou verlopen.

En hier zit ik dan, rustig in de zetel terwijl mijn man, mijn soulmate op bed ligt te doezelen met onze baby naast zich. Elliott is op 6 januari in Alès, Frankrijk zonder ook maar één probleem in de wereld gekomen. Hij was er klaar voor zei Christopher, daarom dat het allemaal zo vlot ging. Het gevoel van die eerste minuten was met voorsprong het meest emotionele dat ik ooit meegemaakt heb. Dat kleine kereltje zo fragiel zien liggen en wel duizend keer kijken of alles wel klopt en op zijn plaats zit. En dan tot het besef komen dat ik sinds lang weer familie heb, familie waar ik zelf verantwoordelijk voor ben, waar ik zelf voor gekozen heb. Iemand die mijn naam met zich meedraagt, mijn bloed dat in dat kleine lijfje stroomt... Ik heb gehuild, gehuild als nooit tevoren. Tranen van puur geluk, geluk dat ik nooit meer dacht te kunnen ervaren. Ik krijg er nu nog steeds de tranen van in mijn ogen als ik aan die eerste momenten terug denk. Ik weet het, de storm aan veranderingen in mijn lichaam zal er ook wel mee verantwoordelijk voor zijn maar ik weet gewoon dat het niet dat alleen is, dat het niet alleen de chemische reactie in mijn lijf is. Ik voel me belangrijk, ondanks dat ik vroeger alles plat relativeerde voel ik me nu veel meer dan een detail in de wereld, in de tijd. Ik voel me samen met Christopher verantwoordelijk voor dat kleine leven. We voelen dat we hem alles moeten meegeven wat ook maar enige betekenis kan hebben.
Soms word ik een beetje bang van mezelf en denk dan dat ik aan het overdrijven ben maar een minuut later kijk ik naar Elliott en zie dat dat kleine ventje vol overtuiging in de wereld zal staan.

Raar hoe een leven kan verlopen, raar hoe een mens ondanks zichzelf toch kan evolueren. Zie ze liggen... mijn man en mijn mannetje, Christopher Johansson en Elliott Johansson Scacchi. Namen hadden nooit zoveel betekenis als nu, nu ze pas echt deel van mij uitmaken.

Ik ben niet meer alleen, ik ben met drie en samen zijn we één, samen zijn we alles.



Je zus van lang geleden die weer eens zin had om te schrijven.
Aria