Just because...

Gewoon omdat het een prachtig, oubollig, clichénummer is dat ondanks dat alles nog steeds als één van mijn tijdloze favorieten geldt. En ook een beetje omdat Robert Plant zo'n mooie krulletjes had.
Net gehoord op Arrow Classic Rock ( www.arrow.nl ) trouwens waar ze continu zo'n plaatjes draaien. Lekker freaken terwijl ik aan het kuisen ben want dat moet ook wel af en toe eens gebeuren (het kuisen ook natuurlijk).

Ik hou van gewelddadige mannen

Een eigenaardige bekentenis, ik weet het, maar kijk naar de volgende filmpjes en veel wordt duidelijk.
Geef toe, toch al een beetje vrolijker dan de vorige post, niet.





(de groep heet The Violent Husbands voor de lezers die het nog niet door hadden :-) )

Too soon to remember, too late to say goodbye

In afwachting van mijn terugreis naar het zuiden vul ik een deel van mijn tijd met muziek en dan vooral youtube (misschien was dat al duidelijk te zien aan de laatste berichten). Aan de songs die ik zoek en vind is blijkbaar af te leiden dat ik in een niet zo vrolijke bui zit maar het is slechts tijdelijk in afwachting van de zon (zie vorige post) of misschien is het gewoon that time of the year of misschien ook wel door de gebeurtenissen van de laatste dagen.
Anyway, op mijn tocht in het grote youtube-bos kwam ik na lang niet meer gehoord te hebben Elliott Smith tegen. Het leek mij goed om, al is het maar voor mezelf, als vervroegd eerbetoon een paar clipjes te posten van de man met misschien wel de meest weemoedige stem die ik ooit gehoord heb.
Te vroeg omdat het nog ruim drie weken duurt voor het vier jaar geleden is dat hij in mysterieuze omstandigheden stierf.
Te laat omdat heel de wereld op zijn minst éénmaal per dag naar zijn prachtige stem zou moeten luisteren.
Vandaag omdat ik binnen hier en een paar dagen deze blog weer voor een tijdje vaarwel zeg en toch de gelegenheid niet wilde laten voorbijgaan.

Here's to you Elliott

Regen... ik haat het

En ik niet alleen blijkbaar als je ziet hoeveel songs er bestaan over het wachten op de zon...
Dit is naar mijn mening de mooiste hoewel The Jayhawks niet veel hoeven onder te doen (niet te vinden op YouTube helaas)

Les petits Belges

Raar toch hoe een toch al zo klein landje nog kleiner kan lijken door interne ruzie. Ik ben voor een paar dagen weer in Belgie en het nieuws is er vol van. Wat ik me afvraag is of de kleine Belg, Vlaming of Waal, hiervan wakker ligt. Ik denk het niet. Het geruzie is vooral tussen politici die zeker geen gezichtsverlies willen lijden en zich dan maar blijven vasthouden aan het standpunt van hun al even kortzichtige achterban. De vlaamse top is blijkbaar heel kort van geheugen want een aantal decennia geleden waren de rollen omgekeerd en de franstalige top geniet zo lang het kan van hun lang geleden verworven rechten waar ze zo langzamerhand ook wel weer eens iets tegenover mogen stellen. Een klein land in figuurlijke zin met nog kleinere regio's als je het mij vraagt... Maar ja wie ben ik... een halve Italiaanse inwijkelinge die ondertussen al weer naar het grote Frankrijk gevlucht is. Wat mij natuurlijk geen echte Vlaming maakt en nog minder een echte Waal, maar bestaan die eigenlijk nog wel?
Uiteindelijk komt het neer op de vraag of de één nog verder wil met de ander... daarom dit schoon liedje voor Yves en Joëlle gezongen door een Italiaanse die trouwens ook al niet in haar moedertaal zingt... waar gaat de wereld naartoe...

Wie kent de bestemming?

cette nuit

Je peux écrire les vers les plus tristes cette nuit.


Écrire, par exemple: "La nuit est étoilée
et les astres d'azur tremblent dans le lointain."


Le vent de la nuit tourne dans le ciel et chante.


Je puis écrire les vers les plus tristes cette nuit.
Je l'aimais, et parfois il aussi il m'aima.


Il m'aima, et parfois moi aussi je l'ai aimée.
Comment n'aimerait-on pas ses grands yeux fixes.


Je peux écrire les vers les plus tristes cette nuit.
Penser que je ne l'ai pas. Regretter l'avoir perdue.


Entendre la nuit immense, et plus immense sans lui.
Et le vers tombe dans l'âme comme la rosée dans l'herbe.


Qu'importe que mon amour n'ait pas pu la retenir.
La nuit est pleine d'étoiles, il n'est pas avec moi.


Voilà tout. Au loin on chante. C'est au loin.
Et mon âme est mécontente parce que je l'ai perdue.


Comme pour la rapprocher, c'est mon regard qui le cherche.
Et mon coeur aussi le cherche, il n'est pas avec moi.


Et c'est bien la même nuit qui blanchit les mêmes arbres.
Mais nous autres, ceux d'alors, nous ne sommes plus les mêmes.


je ne l'aime plus, c'est vrai. Pourtant, combien je l'aimais.
Ma voix appelait le vent pour aller à son oreille.


A un autre. A un autre il sera.

Avec sa voix, son corps clair. Avec ses yeux infinis.


je ne l'aime plus, c'est vrai, pourtant, peut-être je l'aime.
Il est si bref l'amour et l'oubli est si long.


C'était en des nuits pareilles, je l'avais avec moi

et mon âme est mécontente parce que je l'ai perdue.


Même si cette douleur est la dernière par lui
et même si ce poème est les derniers vers pour lui



Vrij bewerkt naar Pablo Neruda

Voor Benny

Voor Benny
het ga je goed waar je ook bent

Sofie & Aria

We may race and we may run
We'll not undo what has been done
or change the moment when it's gone




(Arianne vroeg me om dit er nog bij te plaatsen - Sofie)

Nog maar eens onmacht
nog maar eens radeloos
voor niemand niemand
voor iemand meer dan zomaar iemand
door weinigen gezien
voor velen groots
een keer te veel niet gezien
en uiteindelijk toch te broos

Arianne

aan alle vervelende bureaucraten

Idiot wind, blowing everytime you move your mouth.

De beste hate-song ooit geschreven met een compleet ander doel dan waarvoor ik hem hier gebruik maar het bovenstaand zinnetje ter attentie van de belgische bureaucratie kon ik niet achterwege laten.

Fuck Oasis!!!

of meer bepaald de broertjes Liam en Noel want er bestaat maar één Gallagher die muziek kan/kon maken en da's Rory Gallagher. Helaas al overleden maar zijn muziek blijft voortleven.
Meer bepaald één bepaald liedje dat ik al lang ken en dat al lang een soort verwoording van mijn gedachten van een paar maanden geleden was.

Overnight bag

Pack my things in overnight bag
A toothbrush, a guitar, got no tail to drag
I'm gonna leave on the next passing breeze
My heart is heavy, there's a sky full of rain
Mind full of notions that I just can't explain
Reasons why just can't be supplied

Trapped by a heartache and freed by my will
Sentenced to wander, so much time to kill
Hear my plea and rescue me

Packed my sorrows in an overnight bag
But I'll be gone much longer than that
Who knows when we'll meet again

Too many sleepless nights put my soul on edge
So many restless moods play heavy in my head
Too many sleepless nights put my soul on edge
And so many restless moods play heavy in my head

Wrote down my thoughts and I sealed them in hope
Sent them to you in a blue envelope
Not received it seems to me
I had some things that I wanted to say
But my chance, well it just blew away
On the breeze, like some mystery

De heartache en de restless moods zijn uit mijn leven verdwenen maar 'k ben nog steeds een wanderer with much time to kill en ik hoop dat nog lang te blijven.
Nu pak ik mijn spullen opnieuw in om na een paar dagen België wegens administratieve rompslomp, terug naar het zuiden te vertrekken.

Eindelijk

Donderdag is het zo ver. Eindelijk zijn alle administratieve zaken hier in Belgie geregeld en kan ik weer vertrekken naar het zonnige zuiden en nu is het vrij definitief. Ik keer nog wel af en toe eens terug naar Dranouter maar (als alles in Frankrijk goed gaat) niet meer om te wonen maar op vakantie. Een heerlijk gevoel moet ik eerlijk toe geven. Ik had verwacht dat ik het moeilijker ging hebben om mijn stekje hier achter te laten. Misschien zal het donderdag wat minder makkelijk zijn maar ik weet nu al dat ik hier geen spijt van zal hebben. 'k Zit al heel de dag met een mooi liedje in mijn hoofd dat mij altijd doet denken aan het zuiden (het warme lentezonnetje hier zal er ook wel mee te maken hebben)

Dit zal waarschijnlijk voorlopig de laatste post zijn op mijn blog (niet dat ik vroeger een toonbeeld was van blog-productiviteit) toch zeker tot ik in Frankrijk een internet-aansluiting heb.
Dus bij deze. Aan de weinige mensen die dit lezen, bedankt voor het lezen :-)

Ciao
e
Molti baci

IsIs

Voor mijn zusje

Tijd is iets raars. Soms denk ik dat alles heel erg traag gaat en wil ik dingen forceren hoewel ze niet geforceerd kunnen worden. Uiteindelijk leert tijd me dat alles in de juiste plooi valt ondanks mijn ongeduldige rusteloosheid. Tijd zorgt in zijn eigen tempo voor verandering, soms groot, soms klein maar altijd belangrijk. Tijd kan snel gaan als je een tijdje niet meer bij tijd stilgestaan hebt, maar als je een tijdje bij tijd stilstaat blijkt dat tijd gezapig zijn eigen tempo volgt. Niet tijd is snel maar mensen zijn traag. Niet tijd gaat traag maar mensen zijn ongeduldig. Tijd is één van de weinige constante dingen en ondanks zijn constant zijn toch relatief. Mensen maakten tijd en tijd maakt uiteindelijk de mensen tot wat ze zijn. Tijd heelt, tijd geeft raad, tijd komt, tijd gaat voorbij. Tijd is nieuw en oud in één. Tijd is geschiedenis en toekomst. Tijd is beweging, tijd is ongrijpbaar. Mensen zijn slaven van tijd, slaven van zichzelf. En soms, soms moet je tijd op tijd loslaten zodat tijd zijn gang kan gaan en je tijd kan volgen, tijd laat leiden. Tijd is iets raars. Soms wou ik dat ik tijd was.

Quote

Tijdens mijn zoektocht naar het onderwerp van mijn vorige post kwam ik nog een mooie quote tegen.

Het geheugen van het hart zeeft slechte herinneringen weg en maakt de goede mooier.
Dat stelt ons in staat om met het verleden te leven.

Gabriel Garcia Marquez

Pablo Neruda

Eigenlijk wou ik naar aanleiding van mijn vorige post "desnuda" ("naakt"), een prachtig gedicht van Pablo Neruda, op mijn blog zetten maar aangezien ik geen nederlandstalige vertaling vind plaats ik een ander gedicht van hem dat op zijn minst even mooi is.

Mocht je me vergeten

Mocht je me vergeten
wil ik dat
je één ding weet:
Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jou eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om àndere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
- onverzoenlijk lief -
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:
zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.




Pablo Neruda (1904-1973)

Il Postino

Deze middag nog eens naar één van de mooiste films gekeken die ik ooit gezien heb. Een film die iedereen die een beetje gevoel voor melancholie heeft, gezien zou moeten hebben. Niet alleen de film zelf maakt het de moeite waard om hem te bekijken, ook het verhaal achter de film is beklijvend. Hoofdacteur Massimo Troisi (de postbode, en in dit fragment de man die de microfoon in zijn handen heeft) stelde een zware hartoperatie uit om de film te kunnen draaien. Eén dag nadat alles gefilmd was kreeg hij een fatale hartaanval. Van een leven voor de kunst gesproken.
In dit fragment neemt postbode Mario geluiden op om die dan op te sturen naar Pablo Neruda (gespeeld door Phillipe Noiret). De wereldberoemde dichter verbleef een tijd in het dorp van Mario en had een grote invloed op zijn levens- en liefdesverhaal.
Prachtige tijdloze, rustig voortkabbelende film zoals bijna alleen rustig voortkabbelende films prachtig en tijdloos kunnen zijn.

Mijn nieuw paradijs

Na lang twijfelen komt het er uiteindelijk toch van. Ik verlaat mijn paradijs in Dranouter en wissel het in voor mijn paradijs in Saint-Jean-du-Gard. Hopelijk voor altijd maar ik blijf toch nog met een dikke koord aan Dranouter verbonden. Het helpt natuurlijk dat mijn lief huisgenootje er na al die jaren toch blijft wonen.
Het was lang twijfelen maar uiteindelijk is het bijna noodgedwongen. Het rottige Belgische klimaat is, ondanks de warmere winters, niet aan mijn geteisterde, toch al in het zuiden gewortelde lichaam besteed. De zalige zuiderse warmte kruipt tussen mijn wervels en zorgt voor een zo goed als pijnloos bestaan ginder. De keuze is dus al bij al snel gemaakt. Kiezen tussen pijn en geen pijn. Wie geeft mij ongelijk...?

(btw, de foto komt van één van de mooiste foto-sites in Frankrijk)

Het dorp en de weduwen - James Cañon

Sprankelende roman van een jonge meesterlijke verteller over een
vrouwenutopia in Colombia

De dag waarop de mannen verdwenen, begon als een gewone zondagochtend in Mariquita: de hanen vergaten de dag aan te kondigen, de koster versliep zich, de kerkklokken riepen de gelovigen niet op voor de vroegmis, en net als alle zondagen van de afgelopen tien jaar, kwam er maar één persoon opdagen voor de mis van zes uur: Doña Victoria viuda de Morales, de weduwe Morales.’

Als in het Colombiaanse dorpje Mariquita de mannen worden geronseld om deel te nemen aan de revolutie blijven de vrouwen alleen achter. Ze dopen hun honden met namen als Fidel en Castro en verzinnen listen om de gemeenschap draaiende te houden. De pastoor, de enig achtergebleven man in het dorp, wil zich graag persoonlijk inzetten om te voorkomen dat de gemeenschap uitsterft, maar zijn pogingen werpen weinig vruchten af.

Het dorp van de weduwen is een fantasierijke, speelse roman van een groot verteltalent, vol treffende beschrijvingen en levensechte personages. Op vrolijke, lichtvoetige toon treedt deze jonge auteur in de voetsporen van Gabriel García Márquez en brengt de wrede geschiedenis van zijn land op onvergetelijke wijze in beeld.

‘Een belangrijke bijdrage aan de Amerikaanse literatuur.’ – Library Journal over het verhaal ‘The Two Miracles of the Gringos’

(Bron www.literaturalatina.nl)

Op vraag van Mzungu, wie weet volgen er nog ;-)
Het is wel niet zelf geschreven maar 't is toch iets é

Het klopt wel voor een deel

Read my VisualDNA™ Get your own VisualDNA™