New discovery

Perfect voor donkere stormachtige herfstdagen.

My house of books

Boeken,

papier of digitaal, gebonden of los na door talloze geïnteresseerde en zoekende handen gegaan te zijn, ze laten me nooit in de steek, zelfs zonder hun aanwezigheid blijven ze huizen in de donkere nissen en de minder donkere hoekjes van mijn gekke, eeuwig zoekende brein.
Na bijna 10 jaar in het zuiden lijkt mijn boekenhuis te klein geworden en al zeker sinds er op een dag nog zo'n letterverslaafde bij komen wonen is.  Hij die eerst maar een klein hoekje wou voor zijn paar boeken die hij toch weer door zou geven eens ze gelezen waren.  Het kleine hoekje is een grote kamer geworden en van het doorgeven kwam na een paar maanden behalve binnenshuis, ook al niet veel meer in huis.
En dus leven we midden onze boeken, grote mensen boeken en minder grote mensen boeken die van zodra ze opengeslagen worden toegang geven tot een andere wereld waar zelfs ons kleinste zich al van sinds het begin leek in te verliezen ook al bevatte die wereld voor haar in het begin enkel maar gekke kleurige wezentjes waarvan ze maar niet begreep dat ze niet tot leven kwamen als ze hen een verhaal vertelde in een taal die enkel zij en die figuurtjes konden verstaan.  Ondertussen snapt ze dat wat de figuurtjes op papier staan te doen soms meer betekent dan wat ze op het eerste zicht willen vrijgeven. Als haar grote noordse held daar dan nog eens ganse levensverhalen bij verzint als hij samen met haar in bed ligt te bladeren worden haar ogen alleen maar groter van nieuwsgierigheid en giert ze het uit van de pret.
Elliott vindt gans het gedoe meestal kinder- en meisjesachtig en beneden zijn grote broer-waardigheid, maar van zodra hij de kans krijgt en hij denkt dat we hen niet zien zit hij samen met zijn kleine zusje geheimzinnig te vertellen en stemmetjes na te bootsen die hij eerder van zijn papa hoorde.

Boeken dus, gebonden of niet, het is een bindmiddel dat ons vieren doet lachen en mijmeren, doet wenen en grinniken.  Ze zijn mijn en ons voor altijd blijvend houvast in een woelige wereld die op momenten als dit stil lijkt te staan.

I love my house of books and it's inhabitants.

Aria

Is there anybody out there?

Geen idee of dit, behalve door mezelf, nog gelezen wordt maar ik heb het vroeger al eens geschreven... blijkbaar is wat hier staat voor de eeuwigheid.  En eigenlijk is het goed om af en toe eens mijn hersenspinsels van vroeger te lezen.  Door het herlezen van wat ik een aantal jaar terug schreef kom ik tot het besef dat ik volwassen aan het worden ben.  

Bijna veertig en bijna volwassen, hopelijk nooit helemaal, maar wel verantwoordelijker dan ik ooit was.
Zorgen voor levens maakt een mens ernstiger op de momenten waarbij de zorg nodig is, vaak nodig om kleine dingen maar soms ook vanwege belangrijke vragen.  

En toch we raken er door, samen, strijdend met elkaar, soms tegen elkaar, maar steeds met hetzelfde doel.
Dat doel is om twee kleine mensjes een veilig gevoel te geven in een wereld die op zijn kop staat.  Een wereld die ik niet meer begrijp maar toch probeer uit te leggen op een manier waarop het misschien later voor mij ook begrijpelijker wordt.
Relativeren, zegt men (zeg ik), is het sleutelwoord, maar hoe kan je relativeren als je eigen kind vraagt wanneer "ze" bij ons komen en vertelt dat hij bang is om wat volgens hem (in zijn hoofdje) onvermijdelijk komen zal.  

Ik probeer hem samen met jou gerust te stellen en zie tegelijkertijd hoe vermoeider hij wordt door de slapeloze nachten waarbij hij zichzelf gek ligt te maken met vragen waar ik geen antwoord op heb, hoe hard ik ook probeer.  

Het wordt beter, dat hoop ik, en ik hoop dat het niet duurt tot zijn 33ste zoals het bij zijn mama geweest is.  Maar toch, de twijfel, de twijfel die ik zolang zelf gehad heb zie ik in de ogen van mijn vijfjarig kind, waarvan in de diepe donkere kleur nog duizenden andere twijfels verborgen liggen die ooit naar boven zullen komen...

Misschien weet ik een aantal jaar na vandaag, wanneer ik dit terug lees, een paar antwoorden meer.

Is there anybody out there?

Voor Clementine Johansson Scacchi

Zeven jaar blog, zeven jaar vertelsels en hersenspinsels.

Wat begon als onzin en tijdverdrijf is geworden tot zin en eeuwigheid

en een poging om dat onder woorden te brengen.

Eeuwigheid, omdat dit waarschijnlijk eeuwig op het wereldwijde web blijft staan.

Zin, omdat alles waar ik vroeger aan twijfelde,  

nu gegroeid is tot zekerheden die diep geworteld deel uitmaken van mijn leven. 

Eén leven dat er nu vier is.  

Eerst was alleen ik er en verder weinig dat bleef.

Dan was er Christopher die als een stille storm beweging bracht in mijn luwe leven.

Daarna kwam Elliott die mijn wereld op zijn kop liet staan 

maar er toch in slaagde om me vaste grond onder mijn voeten te laten voelen.

Nu is er sinds twee maand Clementine, mijn derde storm.

Kleine, guitige meid die haar broer goed opvolgt als 'wereld op zijn kop zetter'.

De geboorte en de tijd ervoor waren misschien net dat ietsje minder emotioneel dan de eerste keer maar het geluk was des te groter door het afwezig zijn van de twijfel die ik toch wel voelde tijdens mijn eerste zwangerschap.  

Twijfel die toen echter al snel plaats maakte voor het besef dat dit me heel maakte, 

ons heel maakte. 

En nu zijn we nog meer heel, met zijn vieren.  

Even, evenwichtig, eventjes onstabiel maar nu standvastig met een doel.

Dank je Christopher,

dank je Elliott,

dank je Clementine.

Mijn drie rotsen, mijn hemel op aarde.

Ik was bang om gelukkig te zijn en ik stootte het altijd af

maar nu dit er toch heel erg op lijkt ben ik niet onzeker meer 

maar sluit het stevig in mijn hart

om het nooit meer los te laten.

for my darling Clementine

En nog steeds op zoek naar de juiste woorden om te vereeuwigen
wat mijn tweede storm teweeg brengt in mijn leven.

dear Elliott

Little child, big mind, standing in the garden.
Wondering and wandering like mama used to do.
Going nowhere, heading somewhere with questions all left open.
something's right, some things wrong but who will tell what's told.
No one knows but know one shall guide you 'long your path.
No answers told, no laws will hold my treasure from his goal.


Te lang geleden dat ik nog iets schreef
maar de zin is nooit weg geweest.

Terug naar Frankrijk

Vandaag start de terugreis naar Frankrijk...
het waren een zotte laatste twee weken, vooral in Zweden dan.
De rust in het zuiden zal ons weer goed doen.

Ciao tutti.

Swedish Chef - popcorn

I do like some swedish people :p
and so does Elliott...
at least the sound they make ;)

Onwennige kennismaking

Een trip naar Zweden... niet zomaar een trip maar de eerste kennismaking met mijn schoonouders. Door allerlei familiale omstandigheden was Christopher tweeeneenhalf jaar geleden Zweden ontvlucht om ergens anders de rust te zoeken die hij nu net als ikzelf in Frankrijk vond. Tweeeneenhalf jaar zonder contact met zijn ouders, enkel af en toe met zijn zus. En dan kwam Elliott in ons leven en ook in het leven van pa en ma Johansson. Ze wilden hun eerste kleinkind zien en waren bereid om de oude ruzies achter hen te laten, zo bleek toen Evelin (Christophers zus) haar verhaal deed toen ze een goeie maand terug in Frankrijk op bezoek kwam.
Christopher wist niet goed wat erover te denken en ik al helemaal niet. Ik kende die mensen niet en eigenlijk had ik er niet echt behoefte aan om hen te leren kennen na de verhalen van vroeger die ik hoorde. Na wat heen en weer getelefoneer was er overeen gekomen dat we voor een weekje naar Zweden zouden gaan. Christopher voorop om zeker te zijn dat er geen addertje onder het gras verborgen zat en ik een paar dagen erna samen met Sofie en haar familie. De ouders van Sofie hebben vrienden in Zweden waar ze een paar keer per jaar naartoe gaan en die wonen niet zo heel ver uit de buurt van waar Christophers ouders wonen. Life moves in mysterious ways...
Wij dus op roadtrip naar Zweden waar we op bezoek zouden gaan bij mensen die ik niet ken maar die wel familie geworden zijn.
De eerste kennismaking verliep zoals alleen eerste verplichte kennismakingen kunnen verlopen... onwennig met genante stiltes en zenuwachtig gedoe. Evelin deed haar uiterste best om me op mijn gemak te stellen maar de sfeer tussen Christopher en zijn ouders kon je bezwaarlijk hartelijk noemen. Het leek een verplicht nummer dat een lange week zou duren. Gelukkig ontdooide de sfeer een beetje na de eerste dag en gelukkig verbleven we in een vakantiehuisje weg van mijn schoonouders zodat we toch wat alleen konden zijn en wat met elkaar konden praten zonder de anderen erbij.
Ik zal wel nooit wennen aan het autoritaire gedrag van mijn schoonpa maar met mijn schoonma zou ik zonder dat het spannend wordt best wel een paar dagen kunnen doorbrengen. Gelukkig hoeft het ook maar voor af en toe hoewel zij zelf het vervelend vinden dat we in Frankrijk wonen en dat ze daardoor Elliott niet zo veel zullen zien maar de weinige keren dat ze hem zullen zien zal hij verwend worden door oma, dat is nu al duidelijk te merken en vind ik eigenlijk wel leuk.
Na een weekje was er een afscheid met traantjes van haar kant maar met de afspraak dat ze binnenkort een paar dagen naar de Cevennen komen om te zien waar en hoe hun zoon en zijn gezin wonen.
Weer iets om zenuwachtig over te worden maar dan zit ik op vertrouwd terrein en zijn zij onze gasten... Nu nog een paar dagen België en daarna terug naar ons eigen nestje in het zonnige zuiden.

Toch rare mensen die Zweden...