Zeven jaar blog, zeven jaar vertelsels en hersenspinsels.
Wat begon als onzin en tijdverdrijf is geworden tot zin en eeuwigheid
en een poging om dat onder woorden te brengen.
Eeuwigheid, omdat dit waarschijnlijk eeuwig op het wereldwijde web blijft staan.
Zin, omdat alles waar ik vroeger aan twijfelde,
nu gegroeid is tot zekerheden die diep geworteld deel uitmaken van mijn leven.
Eén leven dat er nu vier is.
Eerst was alleen ik er en verder weinig dat bleef.
Dan was er Christopher die als een stille storm beweging bracht in mijn luwe leven.
Daarna kwam Elliott die mijn wereld op zijn kop liet staan
maar er toch in slaagde om me vaste grond onder mijn voeten te laten voelen.
Nu is er sinds twee maand Clementine, mijn derde storm.
Kleine, guitige meid die haar broer goed opvolgt als 'wereld op zijn kop zetter'.
De geboorte en de tijd ervoor waren misschien net dat ietsje minder emotioneel dan de eerste keer maar het geluk was des te groter door het afwezig zijn van de twijfel die ik toch wel voelde tijdens mijn eerste zwangerschap.
Twijfel die toen echter al snel plaats maakte voor het besef dat dit me heel maakte,
ons heel maakte.
En nu zijn we nog meer heel, met zijn vieren.
Even, evenwichtig, eventjes onstabiel maar nu standvastig met een doel.
Dank je Christopher,
dank je Elliott,
dank je Clementine.
Mijn drie rotsen, mijn hemel op aarde.
Ik was bang om gelukkig te zijn en ik stootte het altijd af
maar nu dit er toch heel erg op lijkt ben ik niet onzeker meer
maar sluit het stevig in mijn hart
om het nooit meer los te laten.
1 opmerking:
Het doet me plezier te lezen dat je je geluk gevonden hebt.
Het ga je goed, Arianne.
Een reactie posten