Is there anybody out there?

Geen idee of dit, behalve door mezelf, nog gelezen wordt maar ik heb het vroeger al eens geschreven... blijkbaar is wat hier staat voor de eeuwigheid.  En eigenlijk is het goed om af en toe eens mijn hersenspinsels van vroeger te lezen.  Door het herlezen van wat ik een aantal jaar terug schreef kom ik tot het besef dat ik volwassen aan het worden ben.  

Bijna veertig en bijna volwassen, hopelijk nooit helemaal, maar wel verantwoordelijker dan ik ooit was.
Zorgen voor levens maakt een mens ernstiger op de momenten waarbij de zorg nodig is, vaak nodig om kleine dingen maar soms ook vanwege belangrijke vragen.  

En toch we raken er door, samen, strijdend met elkaar, soms tegen elkaar, maar steeds met hetzelfde doel.
Dat doel is om twee kleine mensjes een veilig gevoel te geven in een wereld die op zijn kop staat.  Een wereld die ik niet meer begrijp maar toch probeer uit te leggen op een manier waarop het misschien later voor mij ook begrijpelijker wordt.
Relativeren, zegt men (zeg ik), is het sleutelwoord, maar hoe kan je relativeren als je eigen kind vraagt wanneer "ze" bij ons komen en vertelt dat hij bang is om wat volgens hem (in zijn hoofdje) onvermijdelijk komen zal.  

Ik probeer hem samen met jou gerust te stellen en zie tegelijkertijd hoe vermoeider hij wordt door de slapeloze nachten waarbij hij zichzelf gek ligt te maken met vragen waar ik geen antwoord op heb, hoe hard ik ook probeer.  

Het wordt beter, dat hoop ik, en ik hoop dat het niet duurt tot zijn 33ste zoals het bij zijn mama geweest is.  Maar toch, de twijfel, de twijfel die ik zolang zelf gehad heb zie ik in de ogen van mijn vijfjarig kind, waarvan in de diepe donkere kleur nog duizenden andere twijfels verborgen liggen die ooit naar boven zullen komen...

Misschien weet ik een aantal jaar na vandaag, wanneer ik dit terug lees, een paar antwoorden meer.

Is there anybody out there?