Boeken,
papier of digitaal, gebonden of los na door talloze geïnteresseerde en zoekende handen gegaan te zijn, ze laten me nooit in de steek, zelfs zonder hun aanwezigheid blijven ze huizen in de donkere nissen en de minder donkere hoekjes van mijn gekke, eeuwig zoekende brein.
Na bijna 10 jaar in het zuiden lijkt mijn boekenhuis te klein geworden en al zeker sinds er op een dag nog zo'n letterverslaafde bij komen wonen is. Hij die eerst maar een klein hoekje wou voor zijn paar boeken die hij toch weer door zou geven eens ze gelezen waren. Het kleine hoekje is een grote kamer geworden en van het doorgeven kwam na een paar maanden behalve binnenshuis, ook al niet veel meer in huis.
En dus leven we midden onze boeken, grote mensen boeken en minder grote mensen boeken die van zodra ze opengeslagen worden toegang geven tot een andere wereld waar zelfs ons kleinste zich al van sinds het begin leek in te verliezen ook al bevatte die wereld voor haar in het begin enkel maar gekke kleurige wezentjes waarvan ze maar niet begreep dat ze niet tot leven kwamen als ze hen een verhaal vertelde in een taal die enkel zij en die figuurtjes konden verstaan. Ondertussen snapt ze dat wat de figuurtjes op papier staan te doen soms meer betekent dan wat ze op het eerste zicht willen vrijgeven. Als haar grote noordse held daar dan nog eens ganse levensverhalen bij verzint als hij samen met haar in bed ligt te bladeren worden haar ogen alleen maar groter van nieuwsgierigheid en giert ze het uit van de pret.
Elliott vindt gans het gedoe meestal kinder- en meisjesachtig en beneden zijn grote broer-waardigheid, maar van zodra hij de kans krijgt en hij denkt dat we hen niet zien zit hij samen met zijn kleine zusje geheimzinnig te vertellen en stemmetjes na te bootsen die hij eerder van zijn papa hoorde.
Na bijna 10 jaar in het zuiden lijkt mijn boekenhuis te klein geworden en al zeker sinds er op een dag nog zo'n letterverslaafde bij komen wonen is. Hij die eerst maar een klein hoekje wou voor zijn paar boeken die hij toch weer door zou geven eens ze gelezen waren. Het kleine hoekje is een grote kamer geworden en van het doorgeven kwam na een paar maanden behalve binnenshuis, ook al niet veel meer in huis.
En dus leven we midden onze boeken, grote mensen boeken en minder grote mensen boeken die van zodra ze opengeslagen worden toegang geven tot een andere wereld waar zelfs ons kleinste zich al van sinds het begin leek in te verliezen ook al bevatte die wereld voor haar in het begin enkel maar gekke kleurige wezentjes waarvan ze maar niet begreep dat ze niet tot leven kwamen als ze hen een verhaal vertelde in een taal die enkel zij en die figuurtjes konden verstaan. Ondertussen snapt ze dat wat de figuurtjes op papier staan te doen soms meer betekent dan wat ze op het eerste zicht willen vrijgeven. Als haar grote noordse held daar dan nog eens ganse levensverhalen bij verzint als hij samen met haar in bed ligt te bladeren worden haar ogen alleen maar groter van nieuwsgierigheid en giert ze het uit van de pret.
Elliott vindt gans het gedoe meestal kinder- en meisjesachtig en beneden zijn grote broer-waardigheid, maar van zodra hij de kans krijgt en hij denkt dat we hen niet zien zit hij samen met zijn kleine zusje geheimzinnig te vertellen en stemmetjes na te bootsen die hij eerder van zijn papa hoorde.
Boeken dus, gebonden of niet, het is een bindmiddel dat ons vieren doet lachen en mijmeren, doet wenen en grinniken. Ze zijn mijn en ons voor altijd blijvend houvast in een woelige wereld die op momenten als dit stil lijkt te staan.
I love my house of books and it's inhabitants.
Aria
4 opmerkingen:
Liefste Aria
Alhoewel we in tijd (en in ruimte) al een hele tijd van elkaar verwijderd zijn,contacteer ik je nu...omdat ik denk dat jij me een stapje op weg kan helpen in het boek dat ik zoek. Een boek waarvan ik misschien ook het bestaan nog niet ken of dat ik het in ieder geval toch vergeten ben.
Ik trek dus mn stoute schoenen aan en vraag je hulp. Met de kans op een stilte of een "neen" maar dat hoort bij het nemen van kansen.
Na woelige jaren op het werk was ik de weg kwijt. Nu ja die zijn we wel vaker kwijt maar het was alsof ik twijfelde aan datgene waar ik al mijn hele leven in geloofde op vlak van waarden en normen. Of beter ze probeerden ze me te laten opgeven maar ik was niet bereid het op te geven maar hoe moest ik ze dan implementeren. Maanden probeerde ik de weg te vinden, uit een net te geraken, een stapje vooruit te zetten maar ik zat muurvast of dat dacht ik toch.
Tot ik op een avond iemand over de vloer kreeg. Een gesprek dat mij licht en lucht gaf. Of beter dat ervoor zorgde dat ik weer mijn eigen licht kon uitstralen.
Door haar manier van vragen stellen kreeg ik geen kant en klare antwoorden maar kreeg ik een kans om mezelf in de spiegel te bekijken en de zaken weer helderder te krijgen. Dat gesprek is voor mij een kantelpunt geweest zowel in mijn kijk naar de wereld als naar mezelf als naar mijn werk.
Een van de onderwerpen was vriendschap. Een ander het boek: de wereld van Sofie. Ik haalde een passage aan en ze vond die mooi. Ze mijmerde dat ze het boek misschien nog eens opnieuw moest lezen.
Op het werk waar het zo moeilijk liep (en waar ik ondertussen afscheid van nam) kreeg ik begin dit jaar een cadeaubon voor de boekhandel. Ik kon em niet gebruiken omdat ik...omdat ik het niet kon al kan ik het niet goed benoemen waarom niet het was alsof het niet voor mij bestemd was.
Gisteren zag ik in wat de enige zinvolle manier was om die bon te spenderen: ik wil die dame van het gesprek een boek kopen.
En dus daar roep ik je hulp in. Ze heeft "de wereld van Sofie" ooit al gelezen dus misschien heeft ze het zelf nog staan. Het gewoon vragen ligt moeilijk. Dus dacht ik aan een boek over vriendschap. Niet de klassieke huistuinkindjeswerkmake-uptalk vriendschap maar wel over hetgene dat dieper gaat. Dat op het eerste zicht misschien ook wel eens botst. Over een vriendschap die graaft en het donkere durft in te gaan. Over de hand op je schouder als je het niet verwacht.
Maar ik ken zo geen boek. Kan jij me op weg helpen?
Je zus
Lieve liefste zus,
Lang geleden hè, en al helemaal als je bedenkt wat mijn reactietijd op je bericht is (ik heb geen idee wanneer je dit gepost hebt, er staat helaas geen datum bij) en om de hoeveel tijd ik hier iets post... meestal kom ik hier terecht als ik in een weemoedige bui ben. En eigenlijk is het dan wel goed dat ik hier zo weinig plaats want dat wil zeggen dat de weemoedige buien niet meer zo frequent zijn als vroeger, wat ook wel zo is maar toch frequenter dan mijn posts hier... maar zoals altijd en eeuwig... tijd is relatief.
Om op je vraag te antwoorden, het eerste dat in me opkwam was "Fried green tomatoes at the whistle stop cafe" door Fannie Flagg. Ik had er daarna nog een paar andere in gedachten maar ik kwam telkens terug op dit boek. Ik weet niet of er een Nederlandstalige uitgave van bestaat maar het is één van de mooiste boeken over vriendschap die ik gelezen heb. Mooi door zijn eenvoud, sterk door de kracht van de ontroering... Misschien niet zo donker als je zoekt maar moet het donkere altijd opgezocht worden om diepgang te hebben...?
Ik denk verder na (alsof ik ooit zou kunnen stoppen ;) ) en mocht er nog iets beters in me opkomen dan laat ik het zeker via deze weg weten. Misschien duurt het weer een jaar, misschien ook niet... we'll see...
En mocht het te laat zijn om het cadeau te doen dan heb je er toch een mooi boek bij ;). Trouwens, ik vind boeken als cadeau geven zowat het meest persoonlijke of intieme cadeau dat je kan geven aan iemand... dus... we zijn zussen tot in de eeuwigheid, zelfs in het geven van cadeaus :)
Tot nog eens lieve zus.
Aria
En dan is er natuurlijk ook nog "de ondraaglijke lichtheid van het bestaan" van Milan Kundera... niet puur over vriendschap maar deels ook wel... een boek met veel filosofisch gemijmer over wat het leven is en hoe relatief alles is, inclusief je eigen bestaan en vooral de relaties die je hebt gedurende de tijd tussen geboorte en sterven. Een boek waar ik altijd naar teruggrijp als mijn relativeringsvermogen me in de steek laat. En tegelijkertijd het boek dat ik het vaakst cadeau gedaan heb aan mensen waar ik om geef en die iets nodig hebben om met een andere blik op alles verder te gaan... of om bevestiging te krijgen van wat ze eigenlijk al weten. Niet iedereen snapt mijn band met het boek omdat ze niet dezelfde manier van denken hebben als ik maar ik mag wel graag denken dat een aantal mensen aan wie ik het gegeven heb het met plezier gelezen heeft.
Er zijn zo veel keuzemogelijkheden zus en misschien is mijn eerste tip wel niet de goede keuze maar dan stel ik me de vraag, kan één boek wel de juiste keuze zijn? Boeken zijn er voor mij om samen mee te groeien. Er zijn veel boeken die ik een aantal keer gelezen heb en die ik pas echt snapte na de tweede of derde keer. Ik geef trouwens ook nooit een boek cadeau dat ik zelf niet gelezen heb net om de reden dat een boek als cadeau geven naar mijn mening iets heel persoonlijks is, iets waarmee je iemand wil helpen of een duwtje in de rug geven of waarmee je ook dankbaarheid wil tonen. Ik vermoed dat het laatste bij jou de reden zal (geweest) zijn om die dame een boek cadeau te doen...
Aria
For what it's worth, 'k weet niet of je dit ooit leest maar 'k heb nog twee prachtboeken.
Lars Mytting - De vlamberken
Benedict Wells - Het einde van de eenzaamheid
De eerste niet echt over vriendschap persé maar wel heel mooi en meeslepend.
Het tweede... da's gewoon prachtig. 'k heb het al 3x gelezen ondertussen... meer zeg ik niet.
veel liefs uit het nu rustige zuiden
Aria
Een reactie posten