kinderen... Ik snap het niet, en toch... maar niet voor mij

Een wat rare titel misschien die wel wat verduidelijking kan gebruiken voor de mensen die dit lezen, of als ik dit later nog eens herlees...

Ik ben voor even terug in Belgie om meter te worden. Meetje Aria, 't klinkt zo oud dat het bijna grappig wordt. Maar als ik eerlijk ben vond ik het raar dat Sofie mij vroeg om meter te worden van haar pasgeboren dochtertje. Ik heb nooit een band gehad met om het even welk kind dus waarom zou mijn hartsvriendin, die mij bijna als enige echt kent, mij vragen om een verantwoordelijkheid op mij te nemen waarvan ik niet het flauwste benul heb wat ze inhoudt.
Sofie lachtte als ze mijn paniekerige reactie hoorde. Volgens haar ben ik de enige goeie keuze net omdat ik niet het prototype van een meter ben.

Wat gaat kleine Marlies hebben aan een meter die bijna altijd ver weg is... Ik was voor het eerst sinds lang bang... tot ik het kleine mensje in mijn armen kreeg. Ik werd emotioneel zonder het te willen. Zo breekbaar, zo klein, zo fijn, alle clichés na elkaar en toch zo uniek. Ik voelde me zelfs een beetje trots omdat Sofie mij, uitgerekend mij, gevraagd had om een rol te spelen in Marlies haar leven. Klein als ze is snapt ze uiteraard net zo min als ik wat die rol zal zijn. Het is voor allebei een sprong in het duister (of licht, dat klinkt positiever)... een sprong in het licht dus. Ik weet niet of ik hier ooit klaar ga voor zijn (het klinkt bijna alsof ik zelf moeder geworden ben) maar ik ga alleszins proberen om haar zoveel mogelijk goeie raad te geven op haar pad.

Dus Marlies als je dit leest op het moment dat je het kan lezen, meetje Aria is er altijd voor jou, misschien een beetje ver soms maar voor jou altijd bereikbaar. Ik zie je nu al graag kleine meid en het zal enkel groeien...


Maar mijn god wat kan je lawaai maken ;-)

Hier is een eerste liedje voor jou