alone, not lonely... that's me

Telkens ik terug in Vlaanderen ben vragen vrienden me of ik het nog niet beu ben om altijd alleen te zijn. Het ligt heel waarschijnlijk aan mij maar ik snap hun vraag niet. Ik snap niet hoe mensen niet alleen kunnen zijn omdat ik me in mijn alleen zijn nooit alleen voel. Het klinkt misschien hautain of het lijkt misschien een rare vorm van schizofrenie maar ik vind mezelf boeiend en afwisselend genoeg om me enkel met mezelf bezig te houden zonder me te vervelen. Waarom zou ik mijn leven dan drukker maken door andere mensen boeiend te vinden? Ik hoop dat de persoon die dit ooit leest me niet verkeerd begrijpt. Het is niet dat ik andere mensen niet interessant vind of dat ik vind dat iemand anders niets te vertellen heeft, nee helemaal niet, maar ik vind andere mensen snel vermoeiend en ik kan geen vriendelijke manier bedenken om hen dat duidelijk te maken. Dus blijf ik alleen om hen het slechte nieuws te besparen. Er zijn natuurlijk wel uitzonderingen, mensen met wie ik langer dan gemiddeld kan omgaan en die mensen zijn verstandig genoeg en kennen me voldoende om me de afstand die ik tussen hen en mij laat te gunnen. Een afstand die ons gek genoeg dichter bij elkaar brengt zonder in elkaars nabijheid te moeten zijn. Die mensen kan ik tellen op de vingers van één hand en meer hoeft het ook niet te zijn. Meer zou me enkel storen in waar ik mee bezig ben. "Waar ben ik mee bezig dan?", hoor ik mezelf dikwijls vragen. En eigenlijk kom ik altijd tot hetzelfde antwoord. Ik ben bezig met te proberen om mezelf te leren kennen. Een levenslange zoektocht die nooit eindigt als je het mij vraagt. Een zoektocht waarvan ik vroeger regelmatig ontgoocheld terugkeerde naar wat mensen 'de echte wereld' noemen. De ontgoocheling maakte me vroeger bang omdat ik dacht dat ik mezelf nooit echt zou vinden. Nu ben ik niet bang meer omdat ik weet dat ik mezelf nooit echt volledig zal vinden. De eindeloze cirkeltjes waar mijn gedachten vroeger in rondzwierven zijn steeds groter geworden waardoor het steeds langer duurt voor ik weer bij het begin ben.

Het begin is 'ik ben wie ik ben, wie ben ik om daar iets aan te veranderen'.

Binnenkort vertrek ik weer naar mijn zelfgekozen alleen-zijn.