skip to main |
skip to sidebar
Deze post is een soort reactie op een berichtje op de blog van mzungu (zie de linkjes hiernaast).
Ook ik worstel vaak met woorden. Ook ik ben vaak jaloers (is het wel jaloezie of een verkeerd benoemde bewondering?) als ik de vloeiende opeenvolging van woorden lees die andere mensen uit hun pen of toetsenbord schudden (is schudden wel het juiste woord bij het gebruik van een toetsenbord of gebruikt men dan beter de term slaan of kloppen of misschien het subtielere tikken?). Woorden zijn zoals in de titel vermeld vaak vrienden maar even vaak vijanden. Vrienden als ik ze lees, vijanden als ik ze wil schrijven of uitspreken want het lijkt nooit hetzelfde te zijn als datgene wat zich in mijn rare hersenkronkels vormt. Maar die woorden zullen nooit zonder mijn liefde zijn. Daarvoor hou ik te veel van de kneedbaarheid van die opeenvolging van lettertjes, hou ik teveel van zinnen en hun door klank veranderende betekenis.
Woorden voeden mijn nooit te stillen honger.
Is niet iedereen die met woorden omgaat op zoek naar die ultieme zin, de ultieme verwoording van gevoelens of gedachten.
Een zoektocht die wat mij betreft nooit mag eindigen.
Dus, lang leve de verkeerde woorden want de juiste zullen nooit juist genoeg zijn.
Ik ben nu voor de tweede keer in twee weken voor even terug in Belgie en telkens als ik hier ben valt het me op dat Vlaanderen (en misschien bij uitbreiding Belgie) ten prooi valt aan een algemene stress-epidemie. Zelfs mensen die eigenlijk geen enkele reden hebben om toe te geven aan enige vorm van tijdsdruk lopen continu op hun uurwerk te kijken. Gisteren was ik bij de kapper samen met een vriendin die nu even niet werkt en toch was ze drukdrukdruk en mocht het bezoekje aan de kapper zeker niet te lang duren want er moesten nog tal van andere dingen gedaan worden die dag, terwijl het 'niet moeten' toch het grote pluspunt zou moeten zijn van niet te hoeven gaan werken.
Vanmorgen bij de bakker hetzelfde liedje. Mensen die haastig rondturen of ze toch niet een plaatsje in de rij zouden kunnen opschuiven zodat ze sneller weer verder kunnen met hun dagelijkse moeten... was zaterdag niet de eerste dag van het weekend wat toch een tweedaags baken van rust zou moeten zijn in een drukke week?
Wat een contrast met het langzame leven in Frankrijk. Een bezoekje aan de bakker duurt al snel een paar uur want er valt ook nog een kopje koffie te drinken in de lokale bar-tabac met een kennis die men al een 24-uur durende eeuwigheid niet meer gezien heeft. Dat kopje koffie loopt al snel uit tot het nuttigen van een pastis want het is toch al snel 11u en wie ontbijt nu nog op zo'n uur. Het stokbrood eet je toch gewoon op bij het middagmaal...
Ik moet eerlijk zijn het heeft een tijdje geduurd voor ik me heb kunnen aanpassen aan het traagjes voortkabbelende leven van het zuiden, en veel mensen zullen het waarschijnlijk saai en weinig uitdagend vinden, maar eens je het gewoon bent en eens je de kunst van het zuiden tot de jouwe hebt gemaakt dan wil je nooit meer iets anders.
Ik kan dus maar één ding besluiten. Vlaanderen is gek en heel kortzichtig als het om l'art de vivre gaat. Wat heb je aan een leven als het je voorbijflitst? Misschien een naief besluit voor velen maar voor mij het enige mogelijke.
En nu ga ik proberen om iemand de kunst van het ontbijten bij te brengen.
