Eindelijk

Donderdag is het zo ver. Eindelijk zijn alle administratieve zaken hier in Belgie geregeld en kan ik weer vertrekken naar het zonnige zuiden en nu is het vrij definitief. Ik keer nog wel af en toe eens terug naar Dranouter maar (als alles in Frankrijk goed gaat) niet meer om te wonen maar op vakantie. Een heerlijk gevoel moet ik eerlijk toe geven. Ik had verwacht dat ik het moeilijker ging hebben om mijn stekje hier achter te laten. Misschien zal het donderdag wat minder makkelijk zijn maar ik weet nu al dat ik hier geen spijt van zal hebben. 'k Zit al heel de dag met een mooi liedje in mijn hoofd dat mij altijd doet denken aan het zuiden (het warme lentezonnetje hier zal er ook wel mee te maken hebben)

Dit zal waarschijnlijk voorlopig de laatste post zijn op mijn blog (niet dat ik vroeger een toonbeeld was van blog-productiviteit) toch zeker tot ik in Frankrijk een internet-aansluiting heb.
Dus bij deze. Aan de weinige mensen die dit lezen, bedankt voor het lezen :-)

Ciao
e
Molti baci

IsIs

Voor mijn zusje

Tijd is iets raars. Soms denk ik dat alles heel erg traag gaat en wil ik dingen forceren hoewel ze niet geforceerd kunnen worden. Uiteindelijk leert tijd me dat alles in de juiste plooi valt ondanks mijn ongeduldige rusteloosheid. Tijd zorgt in zijn eigen tempo voor verandering, soms groot, soms klein maar altijd belangrijk. Tijd kan snel gaan als je een tijdje niet meer bij tijd stilgestaan hebt, maar als je een tijdje bij tijd stilstaat blijkt dat tijd gezapig zijn eigen tempo volgt. Niet tijd is snel maar mensen zijn traag. Niet tijd gaat traag maar mensen zijn ongeduldig. Tijd is één van de weinige constante dingen en ondanks zijn constant zijn toch relatief. Mensen maakten tijd en tijd maakt uiteindelijk de mensen tot wat ze zijn. Tijd heelt, tijd geeft raad, tijd komt, tijd gaat voorbij. Tijd is nieuw en oud in één. Tijd is geschiedenis en toekomst. Tijd is beweging, tijd is ongrijpbaar. Mensen zijn slaven van tijd, slaven van zichzelf. En soms, soms moet je tijd op tijd loslaten zodat tijd zijn gang kan gaan en je tijd kan volgen, tijd laat leiden. Tijd is iets raars. Soms wou ik dat ik tijd was.

Quote

Tijdens mijn zoektocht naar het onderwerp van mijn vorige post kwam ik nog een mooie quote tegen.

Het geheugen van het hart zeeft slechte herinneringen weg en maakt de goede mooier.
Dat stelt ons in staat om met het verleden te leven.

Gabriel Garcia Marquez

Pablo Neruda

Eigenlijk wou ik naar aanleiding van mijn vorige post "desnuda" ("naakt"), een prachtig gedicht van Pablo Neruda, op mijn blog zetten maar aangezien ik geen nederlandstalige vertaling vind plaats ik een ander gedicht van hem dat op zijn minst even mooi is.

Mocht je me vergeten

Mocht je me vergeten
wil ik dat
je één ding weet:
Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jou eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om àndere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
- onverzoenlijk lief -
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:
zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.




Pablo Neruda (1904-1973)

Il Postino

Deze middag nog eens naar één van de mooiste films gekeken die ik ooit gezien heb. Een film die iedereen die een beetje gevoel voor melancholie heeft, gezien zou moeten hebben. Niet alleen de film zelf maakt het de moeite waard om hem te bekijken, ook het verhaal achter de film is beklijvend. Hoofdacteur Massimo Troisi (de postbode, en in dit fragment de man die de microfoon in zijn handen heeft) stelde een zware hartoperatie uit om de film te kunnen draaien. Eén dag nadat alles gefilmd was kreeg hij een fatale hartaanval. Van een leven voor de kunst gesproken.
In dit fragment neemt postbode Mario geluiden op om die dan op te sturen naar Pablo Neruda (gespeeld door Phillipe Noiret). De wereldberoemde dichter verbleef een tijd in het dorp van Mario en had een grote invloed op zijn levens- en liefdesverhaal.
Prachtige tijdloze, rustig voortkabbelende film zoals bijna alleen rustig voortkabbelende films prachtig en tijdloos kunnen zijn.

Mijn nieuw paradijs

Na lang twijfelen komt het er uiteindelijk toch van. Ik verlaat mijn paradijs in Dranouter en wissel het in voor mijn paradijs in Saint-Jean-du-Gard. Hopelijk voor altijd maar ik blijf toch nog met een dikke koord aan Dranouter verbonden. Het helpt natuurlijk dat mijn lief huisgenootje er na al die jaren toch blijft wonen.
Het was lang twijfelen maar uiteindelijk is het bijna noodgedwongen. Het rottige Belgische klimaat is, ondanks de warmere winters, niet aan mijn geteisterde, toch al in het zuiden gewortelde lichaam besteed. De zalige zuiderse warmte kruipt tussen mijn wervels en zorgt voor een zo goed als pijnloos bestaan ginder. De keuze is dus al bij al snel gemaakt. Kiezen tussen pijn en geen pijn. Wie geeft mij ongelijk...?

(btw, de foto komt van één van de mooiste foto-sites in Frankrijk)

Het dorp en de weduwen - James Cañon

Sprankelende roman van een jonge meesterlijke verteller over een
vrouwenutopia in Colombia

De dag waarop de mannen verdwenen, begon als een gewone zondagochtend in Mariquita: de hanen vergaten de dag aan te kondigen, de koster versliep zich, de kerkklokken riepen de gelovigen niet op voor de vroegmis, en net als alle zondagen van de afgelopen tien jaar, kwam er maar één persoon opdagen voor de mis van zes uur: Doña Victoria viuda de Morales, de weduwe Morales.’

Als in het Colombiaanse dorpje Mariquita de mannen worden geronseld om deel te nemen aan de revolutie blijven de vrouwen alleen achter. Ze dopen hun honden met namen als Fidel en Castro en verzinnen listen om de gemeenschap draaiende te houden. De pastoor, de enig achtergebleven man in het dorp, wil zich graag persoonlijk inzetten om te voorkomen dat de gemeenschap uitsterft, maar zijn pogingen werpen weinig vruchten af.

Het dorp van de weduwen is een fantasierijke, speelse roman van een groot verteltalent, vol treffende beschrijvingen en levensechte personages. Op vrolijke, lichtvoetige toon treedt deze jonge auteur in de voetsporen van Gabriel García Márquez en brengt de wrede geschiedenis van zijn land op onvergetelijke wijze in beeld.

‘Een belangrijke bijdrage aan de Amerikaanse literatuur.’ – Library Journal over het verhaal ‘The Two Miracles of the Gringos’

(Bron www.literaturalatina.nl)

Op vraag van Mzungu, wie weet volgen er nog ;-)
Het is wel niet zelf geschreven maar 't is toch iets é

Het klopt wel voor een deel

Read my VisualDNA™ Get your own VisualDNA™