My house of books

Boeken,

papier of digitaal, gebonden of los na door talloze geïnteresseerde en zoekende handen gegaan te zijn, ze laten me nooit in de steek, zelfs zonder hun aanwezigheid blijven ze huizen in de donkere nissen en de minder donkere hoekjes van mijn gekke, eeuwig zoekende brein.
Na bijna 10 jaar in het zuiden lijkt mijn boekenhuis te klein geworden en al zeker sinds er op een dag nog zo'n letterverslaafde bij komen wonen is.  Hij die eerst maar een klein hoekje wou voor zijn paar boeken die hij toch weer door zou geven eens ze gelezen waren.  Het kleine hoekje is een grote kamer geworden en van het doorgeven kwam na een paar maanden behalve binnenshuis, ook al niet veel meer in huis.
En dus leven we midden onze boeken, grote mensen boeken en minder grote mensen boeken die van zodra ze opengeslagen worden toegang geven tot een andere wereld waar zelfs ons kleinste zich al van sinds het begin leek in te verliezen ook al bevatte die wereld voor haar in het begin enkel maar gekke kleurige wezentjes waarvan ze maar niet begreep dat ze niet tot leven kwamen als ze hen een verhaal vertelde in een taal die enkel zij en die figuurtjes konden verstaan.  Ondertussen snapt ze dat wat de figuurtjes op papier staan te doen soms meer betekent dan wat ze op het eerste zicht willen vrijgeven. Als haar grote noordse held daar dan nog eens ganse levensverhalen bij verzint als hij samen met haar in bed ligt te bladeren worden haar ogen alleen maar groter van nieuwsgierigheid en giert ze het uit van de pret.
Elliott vindt gans het gedoe meestal kinder- en meisjesachtig en beneden zijn grote broer-waardigheid, maar van zodra hij de kans krijgt en hij denkt dat we hen niet zien zit hij samen met zijn kleine zusje geheimzinnig te vertellen en stemmetjes na te bootsen die hij eerder van zijn papa hoorde.

Boeken dus, gebonden of niet, het is een bindmiddel dat ons vieren doet lachen en mijmeren, doet wenen en grinniken.  Ze zijn mijn en ons voor altijd blijvend houvast in een woelige wereld die op momenten als dit stil lijkt te staan.

I love my house of books and it's inhabitants.

Aria

Is there anybody out there?

Geen idee of dit, behalve door mezelf, nog gelezen wordt maar ik heb het vroeger al eens geschreven... blijkbaar is wat hier staat voor de eeuwigheid.  En eigenlijk is het goed om af en toe eens mijn hersenspinsels van vroeger te lezen.  Door het herlezen van wat ik een aantal jaar terug schreef kom ik tot het besef dat ik volwassen aan het worden ben.  

Bijna veertig en bijna volwassen, hopelijk nooit helemaal, maar wel verantwoordelijker dan ik ooit was.
Zorgen voor levens maakt een mens ernstiger op de momenten waarbij de zorg nodig is, vaak nodig om kleine dingen maar soms ook vanwege belangrijke vragen.  

En toch we raken er door, samen, strijdend met elkaar, soms tegen elkaar, maar steeds met hetzelfde doel.
Dat doel is om twee kleine mensjes een veilig gevoel te geven in een wereld die op zijn kop staat.  Een wereld die ik niet meer begrijp maar toch probeer uit te leggen op een manier waarop het misschien later voor mij ook begrijpelijker wordt.
Relativeren, zegt men (zeg ik), is het sleutelwoord, maar hoe kan je relativeren als je eigen kind vraagt wanneer "ze" bij ons komen en vertelt dat hij bang is om wat volgens hem (in zijn hoofdje) onvermijdelijk komen zal.  

Ik probeer hem samen met jou gerust te stellen en zie tegelijkertijd hoe vermoeider hij wordt door de slapeloze nachten waarbij hij zichzelf gek ligt te maken met vragen waar ik geen antwoord op heb, hoe hard ik ook probeer.  

Het wordt beter, dat hoop ik, en ik hoop dat het niet duurt tot zijn 33ste zoals het bij zijn mama geweest is.  Maar toch, de twijfel, de twijfel die ik zolang zelf gehad heb zie ik in de ogen van mijn vijfjarig kind, waarvan in de diepe donkere kleur nog duizenden andere twijfels verborgen liggen die ooit naar boven zullen komen...

Misschien weet ik een aantal jaar na vandaag, wanneer ik dit terug lees, een paar antwoorden meer.

Is there anybody out there?