Ik hou van gewelddadige mannen

Een eigenaardige bekentenis, ik weet het, maar kijk naar de volgende filmpjes en veel wordt duidelijk.
Geef toe, toch al een beetje vrolijker dan de vorige post, niet.





(de groep heet The Violent Husbands voor de lezers die het nog niet door hadden :-) )

Too soon to remember, too late to say goodbye

In afwachting van mijn terugreis naar het zuiden vul ik een deel van mijn tijd met muziek en dan vooral youtube (misschien was dat al duidelijk te zien aan de laatste berichten). Aan de songs die ik zoek en vind is blijkbaar af te leiden dat ik in een niet zo vrolijke bui zit maar het is slechts tijdelijk in afwachting van de zon (zie vorige post) of misschien is het gewoon that time of the year of misschien ook wel door de gebeurtenissen van de laatste dagen.
Anyway, op mijn tocht in het grote youtube-bos kwam ik na lang niet meer gehoord te hebben Elliott Smith tegen. Het leek mij goed om, al is het maar voor mezelf, als vervroegd eerbetoon een paar clipjes te posten van de man met misschien wel de meest weemoedige stem die ik ooit gehoord heb.
Te vroeg omdat het nog ruim drie weken duurt voor het vier jaar geleden is dat hij in mysterieuze omstandigheden stierf.
Te laat omdat heel de wereld op zijn minst éénmaal per dag naar zijn prachtige stem zou moeten luisteren.
Vandaag omdat ik binnen hier en een paar dagen deze blog weer voor een tijdje vaarwel zeg en toch de gelegenheid niet wilde laten voorbijgaan.

Here's to you Elliott

Regen... ik haat het

En ik niet alleen blijkbaar als je ziet hoeveel songs er bestaan over het wachten op de zon...
Dit is naar mijn mening de mooiste hoewel The Jayhawks niet veel hoeven onder te doen (niet te vinden op YouTube helaas)

Les petits Belges

Raar toch hoe een toch al zo klein landje nog kleiner kan lijken door interne ruzie. Ik ben voor een paar dagen weer in Belgie en het nieuws is er vol van. Wat ik me afvraag is of de kleine Belg, Vlaming of Waal, hiervan wakker ligt. Ik denk het niet. Het geruzie is vooral tussen politici die zeker geen gezichtsverlies willen lijden en zich dan maar blijven vasthouden aan het standpunt van hun al even kortzichtige achterban. De vlaamse top is blijkbaar heel kort van geheugen want een aantal decennia geleden waren de rollen omgekeerd en de franstalige top geniet zo lang het kan van hun lang geleden verworven rechten waar ze zo langzamerhand ook wel weer eens iets tegenover mogen stellen. Een klein land in figuurlijke zin met nog kleinere regio's als je het mij vraagt... Maar ja wie ben ik... een halve Italiaanse inwijkelinge die ondertussen al weer naar het grote Frankrijk gevlucht is. Wat mij natuurlijk geen echte Vlaming maakt en nog minder een echte Waal, maar bestaan die eigenlijk nog wel?
Uiteindelijk komt het neer op de vraag of de één nog verder wil met de ander... daarom dit schoon liedje voor Yves en Joëlle gezongen door een Italiaanse die trouwens ook al niet in haar moedertaal zingt... waar gaat de wereld naartoe...

Wie kent de bestemming?

cette nuit

Je peux écrire les vers les plus tristes cette nuit.


Écrire, par exemple: "La nuit est étoilée
et les astres d'azur tremblent dans le lointain."


Le vent de la nuit tourne dans le ciel et chante.


Je puis écrire les vers les plus tristes cette nuit.
Je l'aimais, et parfois il aussi il m'aima.


Il m'aima, et parfois moi aussi je l'ai aimée.
Comment n'aimerait-on pas ses grands yeux fixes.


Je peux écrire les vers les plus tristes cette nuit.
Penser que je ne l'ai pas. Regretter l'avoir perdue.


Entendre la nuit immense, et plus immense sans lui.
Et le vers tombe dans l'âme comme la rosée dans l'herbe.


Qu'importe que mon amour n'ait pas pu la retenir.
La nuit est pleine d'étoiles, il n'est pas avec moi.


Voilà tout. Au loin on chante. C'est au loin.
Et mon âme est mécontente parce que je l'ai perdue.


Comme pour la rapprocher, c'est mon regard qui le cherche.
Et mon coeur aussi le cherche, il n'est pas avec moi.


Et c'est bien la même nuit qui blanchit les mêmes arbres.
Mais nous autres, ceux d'alors, nous ne sommes plus les mêmes.


je ne l'aime plus, c'est vrai. Pourtant, combien je l'aimais.
Ma voix appelait le vent pour aller à son oreille.


A un autre. A un autre il sera.

Avec sa voix, son corps clair. Avec ses yeux infinis.


je ne l'aime plus, c'est vrai, pourtant, peut-être je l'aime.
Il est si bref l'amour et l'oubli est si long.


C'était en des nuits pareilles, je l'avais avec moi

et mon âme est mécontente parce que je l'ai perdue.


Même si cette douleur est la dernière par lui
et même si ce poème est les derniers vers pour lui



Vrij bewerkt naar Pablo Neruda

Voor Benny

Voor Benny
het ga je goed waar je ook bent

Sofie & Aria

We may race and we may run
We'll not undo what has been done
or change the moment when it's gone




(Arianne vroeg me om dit er nog bij te plaatsen - Sofie)

Nog maar eens onmacht
nog maar eens radeloos
voor niemand niemand
voor iemand meer dan zomaar iemand
door weinigen gezien
voor velen groots
een keer te veel niet gezien
en uiteindelijk toch te broos

Arianne